اگر از جان و دل بسوزیم برایمان کم است، که مستحق این سوختنیم.
سالهای زیادی است که به عشق شهدا پا به منطقه میگذاریم و خدمت میکنیم،
مدتهاست که سال نو و مراسم تحویل سال را در شهر تجربه نکردیم،
روزهای زیادی به یاد شهدا، خانه و خانواده را پشت سر گذاشتیم؛
اما کو معرفت و دل صافی که ما را به کربلای در انتظار نشستهمان برساند؟
اصلاً کربلایی در انتظار ما هست؟